صد سال پیش ادوین هابل ثابت كرد كه محله كیهانی ما مركز جهان نیست

صد سال پیش ادوین هابل ثابت كرد كه محله كیهانی ما مركز جهان نیستنجوم و فضاعلمیدوشنبه ۲۴ دی ۱۴۰۳ - ۲۱:۵۰مطالعه 3 دقیقهسارا ارجمندتبلیغاتمشاهده همه ویدئو‌هاتبلیغاتتبلیغاتشواهد هابل درباره‌ اینكه جهان بسیار فراتر از راه شیری است، یكم ژانویه ۱۹۲۵ منتشر شدند و از آن زمان، دیدگاه ما به جایگاهمان در جهان را تغییر داده‌اند .

تبلیغاتشركت‌كنندگان یك كنفرانس نجومی در روز سال نوی ۱۹۲۵، مخاطب یكی از تأثیرگذارترین ارائه‌های علمی تمام دوران‌ها بودند. این ارائه نشان می‌داد كه سحابی آندرومدا فاصله زیادی از زمین دارد و راه شیری كل جهان نیست، بلكه یكی از میلیاردها جزیره‌ی ستاره‌ای است .

مدت زیادی طول كشید تا جامعه علمی این یافته را درك كند؛ اما باعث شد مفاهیم گسترده‌ای مثل منشأ ما در بیگ‌بنگ به رسمیت شناخته شوند.از برخی جهات، داستان علم شامل مجموعه‌ای از اكتشاف‌ها است كه نشان می‌دهند جهان چه در فضا و چه در زمان بسیار بزرگ‌تر از آن چیزی است كه اجداد ما فكر می‌كردند و ما در مقایسه با این جهان بزرگ چقدر كوچك هستیم و مركز آن نیستیم .

یك قرن پیش ادوین هابل، یكی از مهم‌ترین نظریه‌ها را ارائه داد. این نظریه مانند نمونه‌های قبلی مثل نظریه‌های تكامل والاس و داروین در ابتدا توسط اقلیت كوچكی درك شد، اما به‌تدریج به‌كل جهان گسترش پیدا كرد.از میان میلیاردها ستاره، تعداد كمی از ستاره‌های درخشان و متغیر در كهكشان آندرومدا زمانی با عنوان سحابی آندرومدا شناخته می‌شدند .

این ستاره‌ها به ما امكان دادند تا فاصله‌ وسیع‌مان با این كهكشان را تعیین كنیم.پژوهش هابل در ابتدا در نیویورك تایمز منتشر شده بود؛ اما خارج از قالب علمی به‌راحتی می‌توانست نادیده گرفته یا رد شود. این كنفرانس انجمن نجوم آمریكا بود كه نشان داد نظریه هابل چگونه می‌تواند دید ما نسبت به جایگاهمان در جهان را تغییر دهد .

پیش از آنكه اراتوستن اندازه زمین را تخمین بزند و نشان دهد كه خورشید بسیار دور است، مردم باستانی فكر می‌كردند خورشید در فاصله‌ی بسیار نزدیكی قرار دارد؛ به‌طوری‌كه بال‌های ایكاروس (یكی از شخصیت‌های اسطوره‌های یونان) با پرواز در نزدیكی آن ذوب می‌شوند .

پیشرفت‌های بعدی شامل اندازه‌گیری منظومه شمسی و سپس نزدیك‌ترین ستاره‌ها و مقیاس تقریبی كهكشان راه شیری بود.هابل نشان داد ستاره‌های دورتر با سرعت بیشتری از ما دور می‌شوندبسیار پیش‌تر از هابل برخی از افراد پیشنهاد كرده بودند كه ممكن است جهانی فراتر از كهكشان ما وجود داشته باشد؛ اما شواهد آن بسیار ضعیف بودند .

هنریتا لیویت، ستاره‌شناس آمریكایی نشان داد ستاره‌های خاصی موسوم به متغیرهای قیفاووسی را می‌توان به‌عنوان ابزاری حیاتی به كار برد؛ زیرا بین نور ساطع‌شده از این ستاره‌ها و دوره‌ی درخشش و محو شدنشان، ارتباطی وجود دارد .

با مقایسه‌ی روشنایی ظاهری متغیر قیفاووسی و درخشندگی محاسبه‌شده‌ی آن می‌توان فاصله‌ی واقعی‌اش را اندازه‌گیری كرد.روش لیویت برای تولید نقشه‌های راه شیری از طریق یافتن فاصله با خوشه‌های ستاره‌ای به كار می‌رفت كه خوشبختانه دربردارنده‌ی متغیر قیفاووسی بودند .

كار او مبتنی بر داده‌های به دست‌آمده از ابر ماژلانی كوچك بود و امكان اندازه‌گیری تقریبی آن و كهكشان كوتوله همراهش را می‌داد. با این‌حال فاصله تا ابرهای ماژلانی چندان بیشتر از قطر راه شیری نیست. در نتیجه می‌توان تصور كرد كه این ابرها صرفا دورترین نمایندگان خوشه‌هایی هستند كه پژوهش لیویت آشكار كرد .

تلسكوپ‌های آن زمان ظرفیت كافی برای یافتن متغیرهای قیفاووسی دورتر و اندازه‌گیری چرخه‌های آن‌ها را نداشتند. اما تلسكوپ ۲٫۵ متری هوكر و مهارت عالی هابل در استفاده از آن بود كه همه چیز را تغییر داد. چهار سال پس از مرگ لیویت، هابل تأثیر نهایی كار او را با این گزارش نشان داد كه سحابی آندرومدا ۱۰ برابر دورتر از ابرهای ماژلانی است .

بیشتر بخوانید:اگر جهان درحال انبساط است، آیا ما نیز منبسط می‌شویم؟12 تیر 03مطالعه '2چگونه مرگ پنج‌باره یك ستاره، سرعت باورنكردنی انبساط جهان را آشكار كرد؟31 اردیبهشت 02مطالعه '4نتایج هابل برای چندین سال با مقاومت شدیدی از سوی ستاره‌شناس‌ها مواجه شد؛ اما در نهایت شواهد زیادی به دست آمد .

در همین حین، هابل به بررسی كهكشان‌های دورتر پرداخت و به كشفی رسید كه به خاطر آن مشهور شد: هر چه كهكشانی از ما دورتر باشد، سریع‌تر دور می‌شود. این یافته به این معنی بود كه كل جهان در حال انبساط است و محاسباتی را امكان‌پذیر كرد كه نشان می‌داد زمانی همه‌چیز به شكل غیرقابل تصوری كوچك بود .

دو نتیجه‌ی بزرگ فوق، مقیاس واقعی و سن جهان را آشكار كردند كه نزدیك به ۱۴ میلیارد سال است. نزدیك‌ترین ستاره‌ها صدها هزار بار دورتر از خورشید هستند، اما كهكشان‌هایی میلیاردها برابر دورتر از خورشید هم وجود دارند .

دوره‌ای كه در آن بشریت شروع به ثبت وقایع كرده، كمتر از یك‌میلیونیم عمر جهان را تشكیل می‌دهد.برخی افراد با این استدلال كه محاسبات اشتباه هستند، یافته‌ها را انكار كردند؛ اما همه باید می‌پذیرفتند كه بشر مركز جهان نیست .