تنبل‌های غول‌پیكر آمریكای جنوبی هزاران سال در كنار انسان‌ها زندگی كردند

تنبل‌های غول‌پیكر آمریكای جنوبی هزاران سال در كنار انسان‌ها زندگی كردندعلوم پایه و مهندسیعلمیچهارشنبه ۱۰ بهمن ۱۴۰۳ - ۲۳:۵۵مطالعه 3 دقیقهغزل امیریتبلیغاتمشاهده همه ویدئو‌هاتبلیغاتتبلیغاتجانوران غول‌پیكری مانند تنبل‌های عظیم‌جثه تا هزاران سال پس از ورود انسان‌ها به آمریكای جنوبی، زنده بودند و عامل اصلی انقراض آن‌ها، تغییرات اقلیمی بود .

تبلیغاتتاریخ‌گذاری مولكولی نشان می‌دهد كه برخی حیوانات منقرض‌شده، از جمله تنبل‌ زمینی‌های غول‌پیكر یا مگاتریوم‌ها (Megatherium) و ماموت‌ها، بسیار بیشتر از آنچه تاكنون تصور می‌شد در آمریكای جنوبی زندگی كرده‌اند .

یافته‌های جدید، پرسش‌های عمده‌ای را درباره‌ی علت انقراض بعضی از آخرین گونه‌های حیوانات بزرگ زمین مطرح می‌كند.فابیو هنریكو كورتیس فاریا از دانشگاه فدرال ریو دو ژانیرو در برزیل، می‌گوید: «در جامعه‌ی علمی هنوز اجماع كاملی درباره علت یا علل انقراض بزرگ‌زیاگان در آمریكای جنوبی وجود ندارد .

»بزرگ‌زیاگان به جانوران غول‌پیكری گفته می‌شود كه بیش از ۴۵ كیلوگرم (در بعضی منابع تا ۱۰۰ كیلوگرم) وزن دارند. در گذشته، آمریكای جنوبی زیستگاه انواع بزرگ‌زیاگان، مانند آرمادیلوهای غول‌پیكر، فیل‌ها، اسمیلودون‌ها یا گربه‌های دندان‌خنجری و تنبل‌های زمینی غول‌پیكر با وزنی بیش از چهار تن بود .

بر اساس نظریه‌ی رایج، این جانوران در زمانی حدود ۱۱٬۷۰۰ سال پیش، یعنی در مرز دوره‌های پلیستوسن و هولوسن، هم‌زمان با گرم‌تر شدن زمین و افزایش جمعیت انسان‌ها، از بین رفتند.بیشتر بخوانیدبزرگترین حیوانات تاریخ؛ از اسپینوسور تا مگاتریوم29 خرداد 02مطالعه '12ینس كریستیان سونینگ از دانشگاه آرهوس در دانمارك توضیح می‌دهد: «ظهور و گسترش جهانی انسان‌های نوین، فشاری ایجاد كرد كه بسیاری از گونه‌های بزرگ‌زیاگان از پس تحمل آن برنیامدند .

» او بر این باور است كه شكار و تغییر زیستگاه‌ها توسط انسان‌ها، نقش مهمی در كاهش تنوع بزرگ‌زیاگان در سراسر جهان داشته است.اما كورتیس و گروهش معتقد هستند كه شواهد جدید، تصویر پیچیده‌تری را به نمایش می‌گذارد .

به گفته‌ی آن‌ها، انقراض بسیاری از این حیوانات مدت‌ها پس از ورود انسان‌ها به قاره‌ی آمریكا رخ داده است. یافته‌ها نشان می‌دهند كه انسان‌ها هزاران سال در كنار بزرگ‌زیاگان زندگی كردند. علاوه‌بر این، گونه‌هایی مانند گوزن كه هدف محبوبی برای شكار محسوب می‌شدند، همچنان زنده ماندند .

این دو نكته، كورتیس و همكارانش را به این نتیجه رساند كه شاید نظریه‌ی انقراض ناشی از شكار توسط انسان‌ها، به تنهایی توضیح مناسبی برای این رویداد نباشد.انسان‌ها عامل اصلی انقراض نیستند، اما نمی‌توان آن‌ها را بی‌تقصیر دانستپژوهشگران برای بررسی دقیق‌تر، از روش تاریخ‌گذاری رادیوكربن استفاده كردند تا قدمت دندان‌های هشت نمونه از برزیل را كه پیش‌تر مطالعه نشده بودند، تعیین كنند .

نمونه‌ها شامل اسمیلودون پوپولاتور (گربه دندان‌خنجری)، نوتیوماستودون پلاتنسیس (فیل آمریكای جنوبی)، ارموتریوم لوریلاردی (تنبل غول‌پیكر) و پالئولاما ماژور (نوعی لامای بزرگ و منقرض‌شده) بود.نتایج نشان داد كه حیوانات بررسی‌شده، هزاران سال بیشتر از آنچه پیش‌تر تصور می‌شد زنده مانده‌اند .

بیشتر آن‌ها در زمانی حدود شش هزار تا هشت هزار سال پیش همچنان وجود داشتند. اما دو گونه، یعنی پالئولاما ماژور و جانوری شترمانند به‌نام زنورینوتریوم باهینسه، حتی تا ۳٬۵۰۰ سال پیش نیز زنده بوده‌اند. یافته‌های پژوهشگران، این حیوانات را به آخرین بزرگ‌زیاگان شناخته‌شده‌ی آمریكای جنوبی تبدیل می‌كند .

ایسمار دی سوزا كاروالیو، یكی از اعضای گروه پژوهشی، می‌گوید: «مطالعه نشان می‌دهد كه انقراض پلیستوسن هولوسن رویدادی ناگهانی نبود، بلكه فرآیند به تدریجی و با كاهش تنوع پستانداران در طول زمان رخ داده است.»بیشتر بخوانیدشكارچیان ماقبل‌تاریخ مسئول انقراض پستانداران غول‌پیكر بودند4 مرداد 03مطالعه '4تغییرات اقلیمی، عامل انقراض جمعی ۲۶۰ میلیون سال پیش بود10 مرداد 02مطالعه '4به گفته‌ی گروه همكاران كورتیس، انقراض‌های آمریكای جنوبی بیشتر به‌دلیل تغییرات محیطی رخ داد .

در دوره‌ی هولوسن، تغییرات اقلیمی باعث گسترش جنگل‌ها و كاهش وسعت علفزارها شد و در نتیجه، زیستگاه‌های موردنیاز حیوانات بزرگ برای بقا به‌شدت كاهش یافت. كورتیس تأكید می‌كند كه شكار به‌دست انسان‌ها نیز احتمالاً در این روند تأثیر داشته، اما نمی‌توان آن را عامل اصلی دانست .

سونینگ اما نظر متفاوتی دارد. او بر این باور است كه افزایش جمعیت انسان همچنان عامل كلیدی انقراض بزرگ‌زیاگان بوده است. به گفته‌ی او، اگرچه تغییرات محیطی در برخی مناطق تأثیرگذار بوده‌اند، یافته‌های جدید با مطالعاتی كه نشان می‌دهند برخی بزرگ‌زیاگان تا دوره‌ی هولوسن در آسیا زنده مانده‌اند، هم‌خوانی دارد .

سورش سینگ از دانشگاه بریستول در بریتانیا نیز معتقد است كه پژوهش جدید تصویر روشنی از آثار هم‌زمان فعالیت‌های انسانی و تغییرات محیطی بر انقراض بزرگ‌زیاگان ارائه می‌دهد. او می‌گوید: «مطالعه نشان می‌دهد كه تركیب فشار انسانی و تغییرات اقلیمی، عامل اصلی نابودی بزرگ‌زیاگان بوده است .